kanatları yanan melekler sımsıkı tuttu gülün ellerinden
yerden göğe beyaz bir gül yükseldi dün gece
kopardılar, dallarını kanattılar, bütün güller yakıldı çiçekçilerde
toprak altında yılanlar yürüdü, dudaklar soğudu, kan düştü yastıklara
otobüslerin, uçakların, vapurların ve trenlerin koltuklarına yalnızlıklar oturdu
mapusane duvarlarına ağıtlar asıldı ve ince belli çay bardakları yere düştü kırıldı
oysa o vazomuzun ışıldayan gülüydü
uyumadan önce onu öperdik, bizi tadı kalbimizde kalan güzel rüyalara gönderirdi
bilirdik elleri vardı onun merhamet kokan elleri
betona dokunsa beton yarılır karanfiller açardı, biz hep onun ellerine hayrandık
insanları boğan o yaz günlerinde gölgesinde soluklanır, kış kapıya dayanınca sesiyle ısınırdık
kuşların korkudan zehirlendiği bir gün hayatımız kan kaybederken gittin sen
ışıkları yanan yoksul evlerin şerefle kurulmuş sofrasında yarım bir ekmek gibi bıraktın bizi
sürahideki su gibi boynumuzu büktün
nasıl ısınır? nerede soluklanırız şimdi? kim örter geceleri açılan üstümüzü?
biliyor musun?
gözyaşıyla sulandı pencere saksıları, evde kokun odaları gezip seni aradı
sen gittin geride hiçbir şey kaldı...

Atakan GÜLGAR