Yorum için teşekkür ederim. Ancak şu cümleniz beni yanlış anladığınızın kanıtıdır:
"Savaşın gerçekliği ile savaşın yıllar sonrasının melankolisini karıştırmamak gerektiği kanısındayım"
Savaş melankolisi tabirini hangi anlamda kullandığınızı bilemem. Ama ben diyorum ki, her savaştan, her barıştan, her olaydan ders almalıyız. Bize derslerin en büyüğünü Çanakkale SAavaşları vermektedir. O gün karşımızda savaş ahlakını ve savaş hulkukunu hiçe sayarak, saldıranlar, hastanelerimizi bombardıman edenler, sivil yerleşim bölgelerimizi bombardıman edenler, hastane gemilerimizi batıranlar, beyaz bayrak çeken birliklerimizi tarayıp toptan şehit edenler, esir kamplarındaki askerlerimizi yakmaya teşebbüs ederek eğlenceler tertipleyenler, esir aldıkları on binlerce askerimizi asit havuzlarında kör edenler... Bunları unutmamız ve o günkü şartlarda bu suçları işlemişlerdir diyerek göz ardı edilirse bakın ne olur:
Bosna' eleri bağlı onbinlerce müslümanı makinalılarla tarayıp şehit edenleri, seyreden BM ye bağlı haçlı askerlerinin yaptıklarını anlayamayız. Kıbrısta harekatın başladığı gün acele toplanıp ateşkes kararı alan BM in Müslüman katliamlarında bırakın karar almayı, toplantı bile yapamadıklarını, Gazzede çoluk çocuk katledilirken, haftalarca seyirci kalan BM i anlayamayız.PKK teröristine israrla yardıma devam etmelrini, anlayamayız. Güpegündüz Karakol basmaya gelen 500 e yakın teröristi bırakın ihbar etmeyi, silah ve techizat yardımını neden yaptıklarını anlayamayız. Bütün bunları yapan o günkü düşmanlarımızın torunları değil midir?
Acaba ben mi melankoli içindeyim, yorumcu arkadaş mı iyimser. Burası elbet kısıtlı bişr alan. Keşke karşılıklı konuşsak da bunlar hakkındaki fikirlerimizi ortaya koysak.
Asla saldırgan değilim, ama her olaydan da ders çıkarmak mecburiyetinde olan birisiyim.
Yorumunuz için teşekkür ederim...