Dingin ufuklarda,
Solardı güneş,
Akşam olurdu.
Sesler yorgun düşerdi,
Ve gün sükûta ererdi.
Çökerdi kasvet yüklü bir gece,
Başlardı zulmet.
Dinlenirdi karanlığın dehlizleri,
En pervasız ses köpeklerin olurdu.

Uzardı…
Gece sancı gibi uzardı.
Sabahı beklerdi korkulu yüzler.
Ve herkesin yüreğinde sevdası vardı.
Uykular bir çıtırtı kadardı.
Görülen karabasanlardı.
Ve biz bilirdik geceyi örteni.
Bilirdik öldüreni.

Şafak…
Bir müjdeci olurdu.
Güneş’in ışıkları vururdu tepelere.
Ve odamın kepenklerinden,
Işık hüzmeleri süzülür,
Nazenin bir kelebek gibi,
Sabahı muştulardı.
Ve biz tanırdık dirilteni,
Hayat bahşedeni,
Hayat dualar kadardı.
Şahit olduğumuz bunca yaşananlardı.

Kenan DEMİREL
Diyarbakır’da öğretmenlik yaptığım yıllardaki duygularla kaleme alınmış
ve şehit öğretmenlerimize ithaf edilmiştir.