Üç nokta dokudum, kolye ucuma
Bir virgül çaldım dudak kıvrımıma
Parmak uçlarından aldığım nidâları
Gönül cüzdanıma sakladım
Her baktığımda boynumda ki kolyeyi kıskandım...

Üç noktayla çıkmıştım yola
Sırtımda taşıdığım soru işaretlerini
Fırlatıp attım camından baktığın dağlara
Hem dee uzak tepelerin taa uzak yamaçlarına...

Gözlerine her baktığımda kirpiklerinin oynayışını kıskandım
O yüzdendi soluksuz bakışlarım, kayboluşlarım
Oturduğun masana
Dokunduğun rakı ve çay bardağına
Ve bir dee
Haykırmak isteyip te
İçimde kalan o cümleye
Bir bilsen neler yazdım...

İnsan hayâl ettiği müddetçe yaşar
Şair’in duyguları;imgesidir, yorganıdır, hicividir
Bütünleşemediği, özlediği an uyakları kaldırır
Şiir üşüsün, kalem akıp gitsin
Varsın demlenmesin dizeler, kelimeler zaten sarhoş
İçimdeki çocuk titresin, alfabeye yeni harfler eklensin gerisi boş...

Gizemlere manâlar yüklensin, özneler tümcelerin içinde saklansın
Senden bana, benden sana yol bulsun
Kimseler bilmesin, anlamasın ne farkeder
Üç nokta iki ayrı dudakta çoğalsın ya da donsun yeter!..



ayşe yayman