2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1114
Okunma
...
sonra
sustun bir gün
kesildikçe sesin
kan damlıyordu kaleminden
yaşarken yazmak ölümü
ne büyük sanattı
ah Sylvia
sen bunu beceremedin
korktun
kabul et
kaçtın yanıbaşındaki gölgenden
sen her gün biraz daha ölüydün
devleştikçe gölgen
öldükçe
öldün
gömüldükçe karanlığa
sen zaten bir ölüydün !
o sırça fanusta
hücrelerin vazgeçmiş hayattan
ölüm solurken her zerren
üzerindeydi gölgen bedeninin
ah Sylvia
bilemedin
’... o sırça fanus ki, içinde ölü bir kelebek gibi tıkanıp kalmış biri için dünyanın kendisi kötü bir düştür ’
Sylvia Plath
Cevap Yaz