vurur kapıyı, çeker gider zaman / dönmez geri .. h/içten h/içe kırılır sessiz monolog ..

I

gözlerimde toplu intiharda yaşlar / tutmuyorum
muazzam hüzün manzaralarına nazır
kusursuz ayrılıklar doğuruyorum

II

kafiyesi yok yaşadıklarımın
(ya)saklı sözler girdabında
Tanrı’m unuttuklarım aklında mı hala?
en son nerede unuttum kendimi / hatırlat beni
kapı çalsa, ben gelse

III

öpeyim geçsin derdi annem / öpse ya geçse
aşka düştüm, dizlerim kan
sabırdan taşlar toplayıp kumsallar boyu
seke seke yoruldum
aşk sandığım oyunda

IV

bileklerinden kelepçeli
miş’li zamanlara
dolduramadı geniş zamanları
uydurduğum masallar
üstesinden gelemediklerimin
altında ezildim

V

rüzgar ne zaman bir beden arasa
yalnızlığı giyindi, vurdu yüzüme
kaçıp ardına saklansam da
dikiş tutmadı
gerçeklerle yırtılmış hayaller
-bir dikiş tutturamadım

VI

her şey başladıgı yerde bitiyor
bir yalanın gölgesinde
ve yalandan bir ip sarkıtmadan
inilmiyor gerçeğin derinliğine
hiçsem eğer
her şey olmalı bir yerlerde
ve her şeyden biraz kalmalı
bitse/m de

VII

yaşama susa(ya)n gözlerimin kıyısında
yakıyorum gemileri
cinayet manifestosu parmak uçlarımda
soytarı bir tebessüm

ses/sizlik kesilir / kan damlar .. h/içten h/içe ölür sessiz monolog ..


Dilek Akın - h/içlenmeler / ikibinsekiz