Bahar’da yaz’da güz’de
Kendini sunarak can verdiği,
Bir kış günü yağan kar ile beyaza boyanmıştı.
Sanki bir gelinlik mi giyinmişti,
Yoksa o meşhur bir top beze mi sarınmıştı,
Hava karlıda olsa ılıktı,
Su mutlu ,
Salkım söğüt mutlu,
Çoluk çocuk,herkes mutlu.
Gün bitti,gece geldi kar durdu.
Ayaz bu fırsatı ganimet bildi.
Kıskandı mutlulukları,
Var gücü ile hışımla dondurmaya başladı ortalığı,
Salkım söğüt üşüyor ürperiyordu.
Su ise; Bir zamanlar kendini hapseden borudan fışkırıp ,
Yükselir,şöyle bir havada salınıp,savrulup ahenkle
İndiği havuzdan söğüdün köküne süzüldüğünü hatırladı.
Ama ne yazık ki artık akamıyordu söğüde,
Hava daha da ayazlıyor,
Söğüt üşüyor ürperiyor,
Su boruda hapis,çaresiz,
O’da üşüyordu ama daha çok söğüdü düşünüyordu.
Son bir çabayla dışarı çıkmak için zorladı.
Nihayet boruyu patlatıp ulaştı söğüde.
“Üşüyorum” dedi söğüt.
Su,çare olurum umuduyla sarıldı salkım söğüde,
Sarıldıkça,su üşüttü söğüdü.
Bu sevgi,dayanışma ayazı çileden çıkardı,
Daha bir hırsla soğuttu havayı.
Kat üstüne kat sardı su.
Söğüt çok mutluydu,
Suda öylesin.
Ne kendisi,nede sarıp,sarmaladığı üşüyordu artık.
Ama yıldızlar hüzünlü.
Ağladılar,
Ayda ağladı,
Bulutlandı yüzü ay’ın.
Gözyaşları indi söğüdün kristalleşen dallarına püskül,püskül.
Gün ağarıyordu,ne yazık hüzünlüydü güneş,
O’da göğü devralırken aydan almıştı haberi.
Pencereden bakan çocuk heyecanla seslendi annesine,
Bahçedeki ağaca bakıııınn!!!
Anne senin yaptığın hayal ağacına benzemiş.