0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1135
Okunma
Dün’üm bugünüm aynı demde
Zambaklarla geçiştiriyorum geceyi penceremde
Puslu odamdaki kahpe aynanın eşliğinde
Baht’ı kara hüzünler deniyorum kendimde
Hava garip bulut garip toprak garip
Bu eylül akşamı her şey ölüme müsait
Sonbahar korkusu mevsime bulanmış
Koca çınarlar devriliyor yapraklar kararmış
Biraz tütün tiryakiliği sarıyor beni
Uluorta ağlamaklı oluyorum çocuk misali
Damıtıp iki zamanda kimsesizlik sancısını
Zambakların gölgeliğine örtüyorum...
Bir nefes için dışarıya koşuyorum
Karanlığın dönemecinde zambaklarla sarmaş dolaş
Yalnızlığımı görüyorum
Ben zambaklarla ölüyorum…
