Düşünceliydi bekleşen insanlar,
Bıçak açmıyordu ağızlarını,
Kulakları hep kapıdaki nöbetçide,
Gözlerini açmışlar hepsi bekliyorlardı,
Çaresizce umut bekleyen insanlar.

Umut odasıydı burası,
Gelecek umutlu bir haberdi beklenen,
Yüzlerin habere gülebileceği,
Ya da gelecek habere ağlayacağı,
Umut odasıydı burada beklenen.

Yanlarında getirmişler erzakları
doluydu,her yer aylaca yetsin diye,
Bekleyen insanların,
Kimi günlerdir kimi aylardır oradaydı,
Bir umut deyip beklerler hasta görmeyi.
Çünü orası, umutların odasıydı.

Düşüncelerin kol geziyordu yorgun gözlerde,
Umudun,umutsuzluğa karıştığı yerde,
Umut Kimini üzerken,
kimini ise,sevindirdiği yerde
bekliyorlardı çünkü orası umut odası.

Sırası gelen çağrılırken,
Çıkardı bekleyen, sıçrardı umut odasından,
Yüzlerinde bir gülümseme bir umut,
Gözleri ise ışıl,ışıl koşarkan,
Çıkarlardı,çıkıp umut kapısından.

Kiminin son koşuşturmasıydı,orada,
Yoğunbakımda günlerdir yatan hastasına,
Kiminin mutlu sevinç koşuşturması orada,
Ameliyattan çıkmış kurtulan hastanına.

Müşterek bir şey vardı yalnızca,
Ağlayanlarla, sevinenlerin bulunduğu,
Hüzünün sevinçle karıştığı birazda,
Onca milletin beklediği bu umut odasıydı
Burası..

A.Yüksel Şanlıer
24 Şubat 2009-02-24
Antalya.