Kapital duyguların esiri bir çağda,
Senden aldığım,
Onu benden ne paranın,
Ne bir postacının,
Ne de başka bir kalbin alabileceği,
Paha biçilemez bir mektup.

Açıyorum zarfı, sigaradan sararmış parmaklarımla,
Özleminden sarıldığım sigaraların,
Seni anlattığım o dumanların,
Seni tekrar bana bıraktığı sararmışlıkla.
Parmaklarımı kenarı sıyırdıkça,
Ellerimi sürükledikçe bu eşsiz,
Bu benzersiz armağanın üzerinde,
Ortaya çıkan her kelimede,
Kağıttan içime derya gibi akan her satırda,
Senin kokuna karışmış kağıt kokusu,
Özlediğim, arzuladığım koku.

Robotlaşmış aşklara,
Aşkı körelten cinsel dürtülere,
Sakız olmuş kelimelere inat,
Mazinin eşsizliğine,
Eski aşklara nazire bir name.

Okurken,
Ne "Seni seviyorum!" kelimelerin,
Ne de özlem dindirebiliyor gözyaşlarımı,
Aksine, azdırıyor her birini.

Dayandı gönlüm nice fırtınalara,
"Okumayı bırak artık" diyorum kendi kendime,
Bitmiyor,
Alabora oluyor tüm gemilerim,
Özleme dayalı bir ağlama krizinde.

Bitiriyorum nihayet,
Kenarı bırakıyorum mektubu titreyerek,
Siliyorum gözyaşlarımı,
Sonra gözüme takılıyor yine kelimelerin,
Bir daha okuyorum,
Bir daha... Bir daha...
Bir daha okuyorum.

O gün bugündür her gün okuyorum,
Ama sen yoksun,
Biliyorum,
Mektubunda da yazmışsın zaten,
İmkansız bu aşk.

Bundan sonra hiç olmayacaksın...


Doğukan İÇİL
İzmir, Eşrefpaşa
23 Şubat 2009 / 09:00