düzen bozan yağmur çiselerken dışarıda
burnumun kirini akıtmaktayım mendile

diri diri tabutun içindeyim
çivi çakılmakta tabutuma
ciğerimi delercesine
üstüme
yetim kalmış çocuklar atılmakta
çiçek niyetine

şimdi taşsız topraksız mezarımda ağlıyorum
kimbilir hangi çocuğun yetim kalışına
çamur içinde bilye oynarken
solduğunun farkında değildir gülüm

karartırken gözlerim gökyüzünü
yıldız bencilliğiyle sönüğüm
karanlığa karşı

ağıt ağıt kan fışkırırken
yurdumun volkanlarından
bense suçluyum
beethoven’ın pastoral senfonisi’yle
düşün ki
neron paradoksu içinde

seni aradım
itlerin it olup da gidemediği kuytularda
colomb görmezliğiyle
koştum
olmayan gövdenin
devleşmiş gölgesi ardından

ve bir çocuk gördüm kocaman
taş fırlatıyordu panzere korkmadan
işte o an o çocuk
gökyüzündendi yağmur kadar

sonunda yol bitti deniz bitti
sevgim
sevgim bitti demeye dilim varmıyor
di-lim var-mı-yor