biz en çok şairlere inandık savrulurken gençliğimiz meydanlarda

kırbaç şakladı
tuvallerin en ülke rengine
kanımız sıçradı
kurtların sunduğu yağma atıklarına
yutkunduk
önlerine ömrümüzü kustuk

biz en çok şairlere inandık kundaklanırken düşlerimiz

yağmur
bir güz mevsimi notunu düşerken saçlarımıza
bu kez mevsimsiz dön dünya

sevgimiz
göz göze gelirken
korkuyla
yüzümüz allı morlu
yürüdük biz
bir başka bahara

seviştik
yörüngesini yitirmiş
insan kokan
ürkek ceren bakışlı
kızlarla

biz en çok şairlere inandık kekeme olsalar da

lavanta kokan avlular
açıldı aydınlığımıza
kimse sus diyemez artık
ayaz vuran kanımıza

ölüm yok savına göre
şekiller çizildi
ölen
en çok hangimizdi

sararınca al yanağı aşkın
kayıp bir ülke bayrağı
daha bir yeşil kıldı ağacımızı
daha bir gür

biz en çok şairlere inandık yalan olsalar da