( Bu bir şiir değil ama bunu bu sayfa da, sizlerle paylaşmak istedim. )


SENİ SEVMEK İÇİN KAPINI TIKLAMAYI UNUTMUŞUM.



Ansızınlar vardır insan yaşamında. Benim de bir ansızınım oldu sana aşkım. Ansızın doğuveren, oluşuveren...
Hiç beklemediğim anda yüreğimi yumuşacık saran bir meltem esişiydi aşk. Sıcaklığında mıyışıp uyuduğum...
Kucağında güvende hissettiğim aşkım, bir gün beni üzeceğini hesap edemeyecek kadar, masumluğumla uyudum. Gözlerimde aşkı cevherin kıymeti paha biçilemezdi. Verdiğim değerin hiçbir karşılığı yoktu. Çünkü çok değerliydin benim gözümde.
_Her şeye rağmen sevdim seni…
Hep kendim omuzlarımda taşıdım bu aşkın yükünü… Sen sevmesende, seni sevmeye devam ettim. Bu aşkın beni acıtacağını hesap etmeden. Fakat bende sevilmek istedim. Düşünülmek istediğim,,değer verilmek istedim.
_Çok şey mi istedim?
Kulağımda çınlayan her ses de seni duydum. Hep adını sayıkladı dillerim usanmadan... Gözlerim geceler boyu uyumadı hiç…
Sabahları karşıladım günlerce. İçimde tarifi imkansız bir acı çöreklenmiş yatıyordu. Canım yanıyordu sebepsiz.
Seni istiyordu. Her an , her dakika seni düşünüp, yanımda olmanı arzuladım hep.
Çözümsüz hiç bir şey yoktu benim için.İmkansızlık diye birşeyde yoktu. Her şeyin üstesinden gelecek kadar, güçlü hissediyordum kendimi.
Senin çaresizliğini, acizliğin olarak görüyordum. Benim için aşılamayacak engel yoktu çünkü.
_Çünkü seni çok seviyordum.
___Ölümüne derler ya...
Buydu diyorum; Ölümüne sevmek!
Üzüntülerimden hiç ayırmadım sana.. Kötüyüde, iyiyi de seninle paylaştım. Seninle nefes alıyordum. Seninle yaşıyordum adeta, uzakta olsan bile, sen hep yanımdaydın, benimleydin. Bedenlerimiz ayrı olsa da , ruhun yanımdaydı, benimki de senin yanında.
Mesafeler uzak olsa da, biz beraberdik nasıl şeyse.
_AŞK BU OLSA GEREK.
Çoğu zaman konuşurdum karşımda sen varmış gibi. Bir bedende iki yürek taşıyordum.
İki kişi için yaşıyordum. SEN VE BEN.
Bir ayrıcalıktın bende, bir gizemdin.Ama ben eriyordum günden güne. Çünkü karşılık görmedikçe üstümdeki sevdan bana ağırlık vermeye başladı. Gün gün sancılandı yüreğim sevilmeye. Çünkü o’da sevilmeyi istiyordu.
Yalnızlık çekiyordum. Oysa seninle iki kişiydik bir bedende. Öyleyken bile yalnızlık zoruma gidiyordu. Gecelerin büğüsü, kabusa dönüşüyordu. Tek yoldaşım gözyaşlarımdı, bir’de duygularımı aktardığım şu şiirler...
Bir zaman sonra onlar da avutmaz oldular beni. Bunalıyordum. Çünkü seni istiyordum artık. Buna ihtiyacım vardı.SANA.....Sana ihtiyacım vardı.
_Suçlusu sen değilsin...Aşkmıydı ? O’ da değildi.
_Peki kimdi suçlu. Sanırım bendim. Seni sevmek suçtu, güçtü, kavuşulması imkansızdı çünkü. Sen imkansızlaştırdın. Sen güçsüzdün, isteksizdin. Evet , belki de sen suçluydun.
Sen, aşk ve ben....Belkide birbirimize atıyoruz suçu....
Suçlu kadermiydi yoksa?
Yoksa, seni sevmek için kapını tıklamam mı gerekiyordu.

KADERR