benim kisi
ağır başlı
bir yalnızlık
iklimler ötesi
ne çöl sıcağı yaktı
ne de
ayazı zemherinin
arkamdan vurulduğum oldu
sırtımdan
kanamadı bıçak yaram
yetim bir sevgi bıraktım
zamanın belleğine
iki de göz yaşı
gülen

insan olduğuma
utandırdılar
çokça

zabıta
sokak çocuğunu dövüyordu
çocuk
yarım ekmeğinin yarısını
köpek yavrusuna yediriyordu

utandım

karısını bıçaklıyordu adam
cadde ortasında
37 yerinden
polis ve halk seyrediyordu

töre aşkı katlettiği
bağ evinde
sevgi
kendire asılı ahırda
hamile
çağ orta çağ mı ne
takvime baktım
yirmi ikinci asır

utandım

kara gözlerinde aids i okudum
Afrikalı bebeğin
ilaç yerine
silah veriliyordu

utandım

derisinde
kaburgaları sayılıyordu
aç anasının
çocuğunu emziriyordu
göğüs yok süt yok
derisini kemiriyordu çocuk
artık yemeklerimizi
çöpe atıyorduk
pirinç topluyorlardı
Afrikalı çocuklar
kum taneleri arasında

utandım

gittim
aynaya baktım
onlara benziyordum
insandım

utandım

ama ben asla
sevmekten utanmadım

SEVGİLER UTANMAZLAR

sevemeyenler utansınlar
işte ben
onun için
ağır başlı yalnızım
bir köşeye çekilir ağlarım
dert benim derdim
size ne