Kirpiklerinde konakladığım son istasyondu
Ağlarken hep gençliğini çağırırdı sesi
Elleri arardı ellerimi ayrılık saatinde
Bir kez bile ellerin saçlarımı okşasa!!!
Erir yüreğimdeki buzlu dağlar
Açılır maviden maviye pencerem




Akasyanın dallarına konyordu serçeler
Yaklaşan akşamın gün batımında
Sevgiyle,hasretle sana bakarken
Sonra sen gittin,
İğne batarcasına içim sızladı
Hani bendim albümde ki en eski resim
Yalanmış herşey.





Mehtabın doğuşunu düşlerdim hep
Sarı saçlarında soyunmuş utanırcasına
Ve dağları esir almış eşsiz güzelliğiyle
Duyar çağrıldığını nemli bulutlarından.





Ne kadar özlesem boş,hâlâ sürgündesin
Akar ta içimde sensizliğin günden güne
Ah,o vefasız göçmen kuşları
Bilmezler ki ağızlarında ki bahar’dı,
Deniz’di aradığım.





Nuri Dağdelen