buz dağı sırtım güneşin bile gölgelediği
içimde kimliği belirsiz terkedilişler

acımasız ki olanlar satırlar doluyor yine
yanıyor ki yürekler avuçlarda yakan yaşlar

susam sokağıyım hala her şeyi olan
oyuncakları parçalanlanmış her bir parçası etrafta

kaosum yine tam gecenin bittiği yerde fırtına
bir öyleyim bir böyle ben nerdeyim ...

aslı bu kerem de bu sonu ne var ne yok
kunduramda çamur boğazımda duman

ben buyum işte ne yarını olan ne de yarını arayan
ben sende olamadım sen de olmam için can bırakmadın

kaldırımdayım şimdi elimde çantam cebimde beş liram
sensiz aslında beş parasız sensiz aslında fukara

yine hüzünlere bölündü dualarım
dur diyenim olmadı yol alırken yollar yokuş oldu

bir fırtına içimde kopan az sonra da beni alıp götüren
sen ağlama dedi yüreğim ağlama bu fırtına diner.

bütün buzlar erir sözler silinir unutulur
dim dik ol sen dedi yüreğim her acı aynı mı kalır ?

terkediyorum kendimi bensizliğe,
ağlamıyorum bu gece vazgeçiyorum senden...

ve

bizden.

balerinden...