Gündüzleri Cıvıl Cıvıldır Sokaklar,
Sanki Bir İnsan Seli Alabildiğine...
Koşarak Gidiyor İşine Gücüne,
Tek Bir Kişi Aynı Yerinde Duruyor,
Köşebaşının, Demirbaşı Gibi Yaşlı Adam...
Mangalının Dumanı Tüter Herzaman,
Bir Ekmek Bir Aş Götürebilmesi İçin,
Evinin Yolunu Bile Unutmuş Belki De
Onu İzliyorum, Bu Gün Çırpınışlarını...
Haykırışlarını Duyuyor Gibi Oluyorum
Bir Mısır Satabilirim Diye...
Kaldırımın Üzerini Kendine Mesken Etmiş Sanki...
Kırışmış Yüzünün Ve Ağarmış Saçlarının,
Üzerindeki Yırtık Bir Ceket Ve Pantolonu
Ayakkabılarının Kiri Bile Hep Dikkat Çekiyor,
Bunlara Rağmen Ayakta Duruyor
Zorluyor Kendini Yoldan Geçene Gülümsemek İçin,
Bir Taraftanda Yorgun Bedeninin Rahatsızlığını,
Diğer Taraftan Alabildiğine Üzgün
Çünkü Bugün Mısır Bile Satamamış
Evine Bir Ekmek Parası, Bir Katık Zeytin...
Götüremeyecek Olmak Neydi...
Bizler, Biz İnsanlar Tattık Mı Bu Duyguyu Acaba ?