Urfa ; nemrud’dan beri, uygarlıklar diyârı.
Altmış hane bir köydü, yıkık virane evler.

Avlusunda üç tavuk, sekiz çocuk dolaşır.
Birer yıl arası var, elele tutuşmuşlar.

Baba yorgun ve bitkin, avurtlar içe çökmüş.
Ana ayakta durur, kucakta bebeğiyle.

Bir gözü kocasında, sanki emir bekliyor.
Baba başını eğdi, başladı konuşmaya.

Ağa sağolsun diyor, ekmek veriyor bize.
Kapısında onlarca, insan geliyor dize.!

Berdel var mı diyerek, başladık hasbihâle
Olmazsa olmazıymış, yoklukla, başlık hele.

Nuh nebiden mi kaldı, kimse birşey bilmiyor.
Giriftâr olmuş dertler, yüzleri hiç gülmüyor.

İki fincan bir cezve, çıkageldi karısı.
Yüzü çile çiçeği, sanki mırra karası.


..........O..........


İki büyük abisi,
Biri karşı köydenmiş.

Gelmişler bir araya
Başlık çıksın aradan.

Böyle yazmış Yaratan.!
Berdelde karar kılıp,

Sözlemişler sonunda,
Kızlara sorulmamış,

Sormak ar geliyormuş.
Baba isterse eğer,

Kız boyun eğmeliymiş.
Kızların yaşı küçük,

Belki ondört yaşında,
Babalar kesti sözü,

Boyunlar kıldan ince.
Erkek çocuklar önce,

Mırın kırın etse de,
Bir arada büyüdük,

Keşke bize sorsalar.
Maalesef sorulmadı,

Hele kızlara asla.!
Bağlayıp bıraktılar,

Sanki göbek bağıyla.
Başlık kalktı aradan,

Eşya girdi sıraya.
Bir taraf ne alırsa,

Öbür taraf da aynı.
Ne eksik ne fazlası.

Herşey tamam olacak,
Olmazsa olmazıdır,

Berdel böyle gidecek.
Dertleri hep güdecek.


..........O..........

Aradan aylar geçti, herkes kendi evinde.
Bebek dünyaya geldi, biraz mutlu oldular.

Amcaoğlu-kocası, bir iskarpin almıştı,
Öbür köydekiler de aynından almalıydı.

Yoksa berdel bozulur, bu böyle olmalıydı.
Kucağında çocuğu, üç aylık olmuştu ki,

Karı koca arası, birden bozuluverdi.
Çocuk niye ağlamış, niye susturulmamış,

Sabah kapı dışarı, ediverdiler onu.
Gözlerinde yaş ile, bulundu köyün sonu.

Ara bulmak yerine, berdeli işlettiler.
Öbür kızı da onlar, evlerinden attılar.

İki akrabaydılar, oldular can düşmanı.
Hep kanayan bu yara, yüreklerin pişmanı.


..........O..........


Gözlerinden süzülen,
Gözyaşı dondu sanki.

Bize hiç sormadılar,
Bağladılar berdele

Hayalleri yormadan,
Saldılar hep ellere.

Okumak yasak bize,
Kara yazgılarımız.

Ne gün gelecek dize,
Bizde gönül denen şey,

Olmadı hiçbir zaman.!
Vermiyorlar ki aman.!







........................................Kardelen26