5
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1237
Okunma
Bir şehrin tam orta yerinde ben,
İnsanlar etrafımda karınca gibi kaynıyorken,
Ve ben.. dünyanın uçsuz bucaksız bomboş,
Öbür yüzünde yapayalnız bir başıma,
Bir kule yaptım gündüz gözüne,
Girdim gecenin karanlığında içine,
Pencerelerde,odalarda ve duvarlarında,
İnsan yüzleri birer hayalet gibi sessiz,
Buz gibi soğuk ve anlamsız bakar yüzüme,
Ve ben kendi kendime yapayalnız,
Bu buz dağının içinde beklerim.
Artık şu kapı açılsın sonsuz’a diye.
Cevap Yaz