Her sonbahar üçer, beşer sararıp düşer yapraklar.
Farkın damıdır bunun ağaçların, göğe uzattığı dallar.
Acı duyar mı toprağa düşüp çürüyen yapraklar.
Her sonbahar zirvedeyken düşen yapraklar, içimi yaralar.

Dört mevsimde birçok şekilde eser rüzgâr.
Bazen bir sevgilinin saçları arasından hafifçe kayar,
Hırslanır zaman, zaman tozu dumana katar.
Sonra usulca tutar sararan yaprağı, toprağa atar.

Yağmur yeryüzüne ince bir hesapla hep aynı miktarda yağar.
Toprağa hayat, dertli gönüllere hüzün katar.
Gündüzü asil bir griye boyar, geceye kasvet atar.
Yaprağa dokunduğu an, o düşme zamanının geldiğini anlar.

Ben de anladım, yaşadığım mevsim şimdi sonbahar.
Ömür takvimimden hızla eksildi sararan yapraklar.
Rüzgâr gibi esip geçti hayatımdan yıllar.
Hiç duymadığım bir beste çalar, kabrime düşen damlalar.

Hasan Sıtkı TUZKÖYLÜ