14
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1505
Okunma
Serilmiş,bir hüzün yorganı gibi, sonbaharın yorgun topraklarında,
Yaşamın ilâhi yasası gizli, o,sararmış çınar yapraklarında.
Tanrıya açılmış eller gibidir, solgun,bitkin,sarı benizler gibi.
Rüzgârla kıpırdar,sessiz titreşir; kumsalda can veren denizler gibi.
Ayaklar altında hışırtıları, sanki,bir hastanın son nefesidir.
Dikkatle dinleyin! Belki de o ses, ’Bas-ül bâd-el mevt’in felsefesidir.
Gerçekten,o ölü,sarı yapraklar, toprağa karışıp, gelecek bahar
Taze bir sürgünde,yemyeşil,canlı; ’Yeniden doğuş’ta var olacaklar.
Oysa,şu,savrulan yaprağa bakıp hüzünle titreyen gönül tellerim,
Gelecek baharda nerde,kim bilir şu kalem,şu kâğıt...Ve de ellerim ?..
ÜNAL BEŞKESE
Cevap Yaz