Bir ışık yanıp söner, aklımdaki gölgede,
Karanlığa bürünmüş, beynime faydası yok.
İnkardan çekirdek bu, kökleriyse geçmişte,
Meyvesini dermişim, ruhuma faydası yok.

Dönüşsüz bir tövbeye, yirmi bin kandil yanar,
Tutulmuş sanki dilim, yıldızsız gecedeyim.
Bulutsuz gökyüzünde, durmadan şimşek çakar,
Ayağımla gördüğüm, kördüğüm bir ipteyim.

Nurani ve mukaddes, semavi bir tarlaya,
İncir misali tohum, tövbeyle ekmiyorum,
Her harfine bir perde, açılacak manaya,
Pencereyi kapatıp, ışığa bakmıyorum.

Sonsuz olan zamanın, atom güçlü nuruna,
Sahte yapay lambayı, tercih edip gülmüşüm,
Dizkapağım nasırlı, anlımsa çamuruna,
Kör ve topal inatla, yüz sürerek çökmüşüm.

Hakikat. Hakikat bu. Menşei günahımın,
İnsafsız ısrardaki, acımasız vehimdir.
Dar aleme bakarak, yorumlayan aklımın,
Fikri köşkünde süslü, ateşten gömleğimdir.

Avuç açtım ruhumla, rahmetine sevdamın,
Beratıyla ümitle, çıkmalıyım geceden,
Nihayetsiz aczimle, her hücremle duamın,
Nefesiyle eriyip, geçmeliyim imbikten.

Şahin Hanelçi
15.08.2008
Ortaköy.İstanbul