PALMİYELERİN KANADINDA GÜNBATIMI

Gerçek olmayan düşsel bir şey mi istediğim
Ötesi yok mu?
Bu dünyada garip garip ağlamak mıdır gerçeğim?
Yanık gönül bahçelerine gül ve kır çiçeği kokuları taşıyan bahar rüzgârları,
Neden müjde güvercinlerinin kanat çırpınışındaki,
Doyumsuzlukla esmeye devam etmiyorsunuz?
Biliyorum hayat iki ucu keskin bıçak.
Tutmaya çalışsam da tutamadım.
Avuçlarım da kanadı yüreğin.
Palmiyelerin kanadında günbatımıyla
Yüreğimde yüreğini hissetmek seni düşünmek
Sen diye akan kanımın hızını arttırıyor
Gitmediğim gidemediğim yerlere sürükleniyor
’İnsana en çok dokunan ses kendi sesidir ’ sözü doğrultusunda
Seyahate çıkıyorum…

Her gün bekler oldum hayatım yolunu,
Tel tel saçlarıma dokunuşlarını,
Alıp kollarına ince belimi sarmanı,
Özledim doyumsuz muhabbetini.
Kara gözlerime bakan yıldızlı gözlerini
Her doğan şafağı, yıldızlı gece semalarını,
Varlığıyla karşılamak istediğim.
Hazanıma mutluluk tohumları saçanım.
Kader bağım, yürek atışım
Dünyam, kalbimdeki tek noktam
O zaten sensin bunu en iyi bilensin
Nerdesinnn..nerelerdesin.? ?

Gün biter geceler acı.
Feri sönmüş kara gözlerim,
Yorgun anılar zamanına sefer açıyor yeniden.
Her seferinde boğazımı sıkan, dağılmayan topak bir yumru.
Daha da sertleşiyor ellerimde anılar,
Çakıl taşlarından beter ufalanıyor.
Ateşli mızraplar yüreğimi derin derin deşiyor.

Umutlarımın çürük ipinde,
Bir sandık var, benim mahpusum.
O sandık mücevher sandığı sanılıyor.
Bilmezler ki ben her acı günüme bir kilit vurup içine döşemişim.
Etrafımda insanlar değil,
Elimde bulunan bir kalem,
Bazen bir çay bardağı dahi beni çileden çıkartıyor.
Beynim karıncalanıyor,
Mideme kramplar giriyor.
Benimki yalnız kalmak isteği değil,
Kırıcı olmamak namına yapmak istediğim.

Bir filozof kişinin cezasını anlamasının en büyüğü vicdanının sesini duymasıdır demiştir.
Çünkü vicdan öyle asil bir şeydir ki,
Ona erişebilmek, onun sesini duyabilmekle cezasını anlamış olmalıdır.
Adamın cezası da vicdanıdır,
Dikkat çekmek isterim, ADAMIN diyorum.
Ay güneşe, gündüz de geceye asla ulaşamaz.
Bilinmelidir ki, erdem ve gerçek,
Takva sahibi bir insanda doğruyu hedefler,
Yaşama şeklini belirler.

Dünya bir tekerlek inişli ve çıkışlı,
Bense bu tekerleğin bedeninde sarılı bir tozum.
Kuldan geleni cefa, Allah’tan geleni kefaret sayarım.
İnsanın kendini mutlu etmesi en yüce ahlaki amacıdır.
Gözlerimin buğusuyla,yüreğimin yanıklığıyla alıp sandığımı yanıma,
Bir kelebek ömrü kadar da olsa rengi düş mavisi kalbimi,
Cennetin sonsuz güzelliğini andıran bir hayat limanının güzelliğini yüklüyorum.
Huzur buldu ruhum, bedenim,
Hiç uyanmak istemiyorum.
Dardayım, umutlarım harap ve bitap
Gönül sarayıma İnşirah ver Yarab…

01.02.2009
Sennur ÇETİN
(Elbetbirgün)

Her mısra yürek acısının yaprak dökümüdür. Hikayesi Nur yürekte kalsın
Talihim hep tuzak kurdu bana
Yıkılmış mihrabımla dalarım rüyalara
İSTANBULDA BİR SİYAH İNCİ