6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1127
Okunma
Her yalnız anımda sırdaşım oldu,
İçimi kâğıda döktü bu kalem.
Kimi eğlendirdi, kimi güldürdü,
Kimi yaraya tuz ekti bu kalem.
Ne olup bittiyse her şeyi gördü
Yanlışa uzanan elleri kırdı
Uymadı batıla, Hakkı haykırdı,
Hep doğrudan yana çıktı bu kalem.
Dönmez o, rüzgârın estiği yöne
Ayak uyduramaz kaygan zemine
Yazdığı doğrular battı kimine,
Kimi sahibini yaktı bu kalem.
Gönül bahçesinden muhabbet derin,
Alın, kıymetini bilene verin
Ayrık otlarının, çatlak seslerin,
Hep çanlarına ot tıktı bu kalem.
Haklıya, çalınan hakkını verdi
Mazlumu savundu, zalimi yerdi
Batılı haklayıp yerlere serdi,
Küfür kalesini yıktı bu kalem.
Kin ve nefret yalan, sevgidir gerçek
İnsan olan kadir-kıymet bilecek
Dostlara sunulan bir buket çiçek,
Düşmana atılan oktu bu kalem.
Onlarla huzuru bulurdu cihan
Onlarsız bu dünya karanlık, zindan
Nice gönül ehli insan ardından,
Ağladı, gözyaşı döktü bu kalem.
Mürekkebi mermi, her harfi gülle
Geri adım atmaz, gitse de kelle
Sesini duyurdu yedi düvele,
Bu Hakkın sesiydi, Hak’tı bu kalem.
O, asla kem gözle bakmazdı ele
Dikenine rağmen su verdi güle
Dostluğa susayan cümle gönüle,
Sevgi seli oldu, aktı bu kalem.
(Kır Çiçeği/1998)
Cevap Yaz