Bu uyanış sabaha çıkar
Güneş yine bana küskün doğar
Saat sabahın dördü
Bu gece de uykularım paramparça bölündü

Bu ayrılık ömrümü çalar
Yıkıldı seninle dolu hayaller
Bir ölümsüz aşka imza attım derken
Senden hediye kaldı bana bu uykusuz geceler

Alıştı gözlerim, gecenin karasına
Kor bastım, dağlansın diye, yüreğimin yarasına
Bitmeyen bir aşk ile sevdim inan seni
Ne tenini, ne bedenini, arzuluyorum yalnız gözlerini

Bir yanımda olsan diyorum, diyorum da
Öyle alışmış, cefaya, çileye, hasrete
Bir gün çıkıp gelsen, kavuşsam sana
Dayanır mı ki bu yürek, mutluluğun bu kadarına

Bu uyanış sabaha çıkar
Uykum, ben, seni terk eder, giderim
O kara gözleri düşler, sabahı ederim
Gönüllü yazılmışım bu hasrete, seve seve çekerim

Bu uyanış sabaha çıkar
Çünkü bu uyanış sana susuzluğa
Acıların ressamı, hasretlerin, hüzünlerin şairiyim
Gören olmadı ki, imza attığımı bir mutluluğa…


Gürsel İLERİ