Bir zamanlara arkama baktıgımda ,zamana giden yolda bıraktıklarıma
bir içtenlikle bakarım arkama,
Meğer ne çiçeklenmiş ağaçlar var nede meyve veren ağaçlar,hepsi küsmüş gitmişler buradan
Bana bıraktıgın yanlızlıgım gibi bana artık gelmiyorsun diye bakar olmuş,ağaçlar arkamdan usulca ama sessiz derinden ersesim ile.
Bir oduncu gelmiş,buralara bu son kalan ağaçları budamaya
Benim nice seneler sevgi ile büyüttüğüm, filizden yeşerttiğimi görmeden sen,
Oysa onları tomurcuktan beri ben bakmıştım yaşantmıştım meğer ne aptalmışım,bir vefasız uğruna bir ömrü yakmışım..
İşte kahve dünyam ne olacak, sen okadar ugraş çabala, büyüt yetiştir,sonra gelsin saygısızca biri götürsün bu ihtişam dolu bedeni,söksünyerinden geçmişle geleceği,
Belki bir gün bir yerlerde , bırakacak beden kırıntılarımı yakacak olarak kullanacak biri çıkacak,
Belki bedenin kimbilir kimi ısıtacak, ben yokken yanında ama anlayacak zamanla kül oldugunda benim gibi mavi bir telaşla,ilk kaçışımdeğil ve ilk kül oluşum oldun
Sevginin değerini anlayacak,zamanla içi çayırçayır yanınca ,yansın da zaten beni kıran dallar artık.
Isıtsın anlık bedenleri kül oluncaya kadar külleri..




gürkan erses