Bir kız gördüm…
Durakta oturuyordu,yalnızdı…
Dudakları kıpkırmızıydı,ısırıyordu…
Gözleri doluydu,
Ağlamamak için kendini zor tutuyordu…


Yanına yaklaştım biraz,
Hava kararmıştı,
Hıçkırmaya başlamıştı…
Gökyüzünde bu akşam hiç yıldız yoktu,
Ve bulutlar ağlıyordu…
O’da ağlıyordu…
Gözyaşları sel olmuş,yanağından akıyordu…




Bir kız gördüm…
Durakta oturuyordu,yalnızdı…
Hiçbir minibüse binmiyordu,
Belki kendini bile bilmiyordu…
Neredeydi, o kimdi ?
Sormuyordu,yargılamıyordu…
Ben yanında duruyordum,
Ama o bunu bile algılamıyordu…


Belli ki yaralıydı,
Canı çok yanıyordu…
Belki de hep yanmıştı…
O , seviyorum diyen birine inanmıştı,
O yalan sözlere kanmıştı…
Ömür boyu mutlu olurum sanmıştı…
Oysa sevdiği onu kullanmıştı…



Bir kız gördüm…
Çaresizdi,ağlıyordu…
Gözleri bana her şeyi anlatmıştı…
Ama o bunun farkında değildi…
Bir şeyleri yitirmişti,
Aslında kendini bitirmişti…
Tek suçu vardı…Sevmekti…


Eve gidemezdi…
Belli ki günlerdir dışarıdaydı…
Günlerdir azaptaydı…
Ya canına kıyacaktı,
Ya da Beyoğlu’nda çalışacaktı…


Bir kız gördüm…
Durakta oturuyordu,yalnızdı…
Çaresizdi ve ağlıyordu…
Saat geceye yaklaşmıştı,
Hava buz gibiydi…
Gitmeye pek niyetli değildi,
Akan gözyaşını eşarbıyla sildi,
Sonra başı yine öne eğildi…



Onu öyle bırakmaya gönlüm razı olmasa da,
Hadi bize gidelim diyemedim…
Başına gelenleri anlamıştım…
İnsanlığımdan utanmıştım…
Ve son otobüse binip oradan uzaklaştım…


Anadolu’nun en güzel köylerinden biriydi terk ettikleri köy…Taşı toprağı altın deyipte gelmişlerdi koca şehre…Ne yazık ki bu şehir onları da yutmuştu…Gencecik bir kıza karabahtı kıymıştı…
Sabah işe giderken gördüm o durağı,ambulans ve polisler oradaydı…Teşhis hemen konmuştu,ölürken bile şerefini korumuştu…Kız soğuktan donmuştu…