şiir


düşerken semadan rahmet damlaları
benimde hayallerim düştü
sokak sokak cadde cadde
her yerde canlanıyor acılarım

içimde bir ev vardı belki saray degildi
sabırla duayla inançla örülmüş bir evdi
kalbimin misafiri otursun diye
hiç düşünmeden amansız şekilde parçaladın
sen gülerken giderken attıgın bu bedendeki ev viraneye döndü
duvarı yıkık içi boş bir ev misali
sonra sonra
sarsılmaya başladı inançlarım düşüncelerim
batmaya hazır bir kayık gibi
deniz üstünde inancım kalbim
düşündüm düşündüm
ibrahim as gibi gerçekleri gördüm
peygamberlerin ve hz muhammed as sav
gibi zorluga mücadele etmeyi
vefasız olanları ögrendim
güldüm kendi kendime
derdime


kalabalık sokaklarda yürüdüm kurumaya mahkum bir çiçek gibi yaşıyordum
zamansız dilimsiz saatsiz
bir boşlukta düşüyormuş gibi
sonra anlamaya başladım
artık alışmaya başladım yarım kalmış duygularım temelli gitmişti
sen giderken boş bir insan olmuştum
sevemiyordum aglıyordum geceleri
uyku haram olmuştu gözlerime her yerde sen senin sesindi
alışmaya başlamıştım tam
ve
ve
ve
bir gün bir esintiyle geldin sen
içimdeki ev çiçekler açtı
kuşlar yeniden ötmeye başladı
hayatta güzel tat almaya başladım
bahar gelmişti kara kış bitmişti
her şey çiçeklendi
ama bir noktada siyah vardı düşünmek bile istemiyordum
ve
o büyüdü acı gerçek ortaya çıktı
o esinti kagıt parçası içinmiş
çok üzüldüm
bir kagıt barçası kadar degerim oldugunu ögrendim
şimdi nasılmı olmalı
bir hüzün girdabının içine çıkamayacak şekilde ittin beni
boynu bükük bi şekilde kaldım
atılan ben itilen ben oldum
kalan o tercih edilen oldu
anladım

şimdimi
şimdimi

bir nem var kirpiklerimde
usulca akıyor göz böbeklerimden yaşlar
bir sızı oluştu kalbimde batıyor acı acı
yaşlar yanaklarımı yakıyor
sızı kalbimi bedenimi sarıyor
gerçeklerin acılıgı

22:01:2009
saat 10:00 14:38