Senin için

Kaybolduğum yollardı beni sana getiren,
Yolun sonunda tarifsiz bir acı vardı içimde,
Nedenini bilmediğim,
Aşk demeye korktuğum bir acı...
Halbuki bir an bile çıkarmamıştım aklımdan,
Senin bana benimde sana imkansız olduğumuzu.
Delice bir ümitti,
Ölmüş birini yeniden hayata döndürme
Çabası gibiydi,tüm yaptıklarım.
Yinede bekledim durdum,
Belki başlarız,
Belki yeniden can buluruz diye.
Senin yaralarını ben sarardım,
Benimkileri de sen.
Belkide hiç dokunmazdık yaralarımıza.
Geçmişi gözlerimizde unuttururduk birbirimize.
Tüm yaraları,tüm kırılganlıkları
Savururduk etrafımızdan.
O yakıcı boşluğu hiç yaşamazdık bir daha,
Yaşasakta beraberce el ele kaybolurduk o boşlukta.
Tıpkı,sözlerimizde ve çekingenliğimizde
Kaybolduğumuz gibi.

Biliyorum aslında,
Hayal etsemde biliyorum,
Unutamazdım ki zaten.
Pencereme asla konmayacak bir kuş,
Sokağımdan asla geçmeyecek birisin sen.
Herşey hep boşa gidecek,
Belki bir gün kaybedeceğim seni.
Ama yinede seslenmek isterim sana;
Ne içime koymaya gücüm var,
Ne de içimden söküp atmaya.
Umutsuz olsakta,
uzak olsakta,
Hep benimlesin..
İçimin en güzel yerinde..

Nazlı Muhip