1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
761
Okunma
Yumuversem gözlerimi,ben de eller gibi,
Yıkılıverecekmiş gibi gelir,
Dünyanın üstüne ay...
Uykuya ninni söyleyerek geceleri,
Bir taraftan uyuturken uykuyu,
Diğer taraftan,
Yaşarım, her an aynı korkuyu.
Ne geri dönmek mümkündür düne,
Ne de yaymak,tüm zamanlara...
Dünleri...
Dalından kopan,yaprak misalidir dünler,
Yaprak nasıl düşüce,konmazsa dalına.
Dünler de gelmiyor geri.
Nasıl yere düşünce gazel oluyorsa yeşil yapraklar,
Hayat ta öyle...
Yaşanır ve memat olur..
Doymaz ki kara topraklar.
Mayası toprak olan insanla,
Evet,evveli topraktır,
Sonu toprak olur,
Nice, yürüyen şiirlerin olduğu gibi.
Baki değilsin sen de.
YÜRÜYEN ŞİİRİM.
Mustafa EROL
Maanavgat/Antalya
Cevap Yaz