Biliyorum kaçamak, bakışlarda gözlerin,
Beni arıyor ey cân, saklanma biliyorum.
Nasıl saplandı bilsen, kalbime, âh sözlerin,
Sanma ki ben burada, sevinip gülüyorum.

Tahammül gösteremem, velev ki bir taş olsa,
Düşmanı kesilirim, bir göz atsan elmasa,
Anladın ya değil mi, nedir bendeki tasa,
Her teveccühünde ben, bir deli oluyorum.

Neden diyerek bir sor, neden bunca sitemin,
Misâli bulunmaz ki, rûhumdaki depremin,
Adı güldür gül ey cân, gönlümdeki mâtemin,
Beyt’te Mecnûn emsâli, bir seni diliyorum.

Özlüyorum elbette, çünkü ben seni sevdim,
Kalbim, münzevi kalbim, ben onu sana verdim,
Gözümde hayalim sen, sinemde sensin derdim,
Her geçen ân ömürlük, hasretle doluyorum.

Bîhaber sanmayasın, göğsündeki taşkından,
Başka ne söyletir ki, içindeki aşkından,
Gözyaşların avcumda, şâhidim en yakından,
Sensiz geçen her gece, hüznünü soluyorum.

Ağzımın tadı yok cân, gönül neşesi firar,
İnat etme de vazgeç, şu hâlinden; bîkarar,
Sensiz geçen her lahza, boğunca beni efkâr,
Başı sonu gam olan, ummana dalıyorum.

Her vakit hasretine, hasretler ekliyorum,
Kan rengi yaşlarımı, yâdınla siliyorum,
Uçurum kenarında; (Gül)ce’sin, bekliyorum,
Hadi uzatma ey cân, gül bana ölüyorum.


Ankara, Ocak 2009