Akşam oluyor bu kentte
Yorgun sis bulutları çöküyor çatıların üzerine
Gününü tamamlamış kırlangıçlar
Sığınıyor balkon pervazlarındaki yuvalarına
Akşam oluyor bu kentte...

Bozacının çıngırak sesleri geliyor uzaklardan
Cami avlusundaki çocuk
Topluyor yerden mendilini
Soğuğun kızıl rengi okunuyor
Minik, çelimsiz ellerinden

Akşam oluyor bu kentte
Ezanlar yükseliyor minarelerden
Araba gürültüleri, esnaf sesleri
Birer birer çekiliyor sahneden

Dükkan kepenkleri inerken perde perde
Günün son demini haykırıyor
Gelip geçen naçar gölgelere
Akşam oluyor bu kentte..

Düşüyor yüzlerdeki maskeler
Zamanın gerçeğine bırakıyor yerini
Sahte gülümsemeler..

Akşam oluyor bu kentte
Sokak lambaları parlıyor caddelerde
Karanlığın katran sükutuna inat..
Beklenmedik bir ses deliyor
Lambaların aydınlığını hece hece
Konuşuyor bir divane
Arz-ı hal eden bir lisanla
Kendi kendine..

Akşam oluyor bu kentte
Ayak sesleri çekiliyor kaldırımlardan
Şehir uykuya dalıyor
Gölgeleri sislerin ardında..

Ve ben..bu kentte..
Firari bir yalnızlığın pençesinde
Tutuklu bir gecenin hücresinde
Karanlığı yaşıyorum..
Gri düşlerime giren gözlerinle
Aydınlığıma Sen’le uyanıyorum..