Önceden hiç seyretmemiştim televizyon falan.
Bizim köyde yoktu ki…..
Ama var olduğunu duymuştum,
Biliyordum televizyonun varlığını.
Cama bakınca ayna gibi görürmüşsün dünyayı.
Tıpkı aynada kendine baktığım gibiymiş.
Bugün gördüm televizyonu.
Bakarken ağladım,tüm bakanların ağladığı gibi.
Çünkü bugün kendimi gördüm.
Hem ilk kez görüyordum
Hem de kendimi görüyordum.
Ağlıyordum çünkü ayaklarım yoktu.
Gazze’de hastaneye kaldırılanlardan sadece biriydim.
Ayaklarım kopmuştu bombayla….
Kopan sadece ayaklarım değil,umutlarımdı.
Ben de evlenecektim,gelin olacaktım.
Beyaz gelinlikler süslerdi benim de hayallerimi.
Tıpkı yaşıtım kızların hayalleri gibiydi hayallerim.
Benim hayallerim kopmuştu,
Belki yarım da olsam,hayallerim devam edebilir.
Ama hayalleri ölen arkadaşlarım da var.
Hatta hiç hayal kuramamış küçücük bebekler…
Ya ana karnında,
Hayal kavramını bilmeden ölenler….…
Onlar da var Filistin’de.
Burası Filistin .
BURASI ,HAYALLERİN HAYAL EDİLEMEDİĞİ YERDİR.

Mustafa EROL