NAZLIM

Ellerin,
Avuçlarımı ısıtırdı ellerimdeyken
Bakmaya kıyamazdım gözlerine
Fırtınalar kopartırdı yüreğimde
Sözlerin
Unuttuğumda bazen kendimi bile
Aklıma ilk gelen ismin olurdu

Ah. Nazlım,
Sen gittin ben dağıldım
Aklım savruldu boşluklara
Dört duvar teselli değil
Dört duvar evim değil artık
Hapishane

Dudakların,
Dudaklarımda titrerdi
Başımı döndürmeye yeterdi bir bakışın
Ok gibi saplanırdı kirpiklerin
Yeşil gözlerin ak(ı)la zarardı
Ve ben,
Unuttuğumda bazen kendimi bile
Aklıma ilk düşen gözlerin olurdu

Ah. Nazlım,
Sen gittin ben ben’de değilim
Gel kurtar bu zindanlardan beni
Mahkumiyetimi doldurmadım mı daha
Halâ bir umut var biliyorum
Tan yeri ağarıyor,
Gece dönüyor sabaha.

Ve sen, nazlım
Gittin de unutabildin mi beni
Zannetmem
Unutulmayacak bir aşktı bizimkisi
Divanelikte en uçta olan
Bir tek biz vardık sanki koskoca evrende
Kalanı yansımaydı
Kırılmış aynalardan geriye kalan

Hüseyin AKOVALI