Yetmiş yillk ömrümde ne çok hâneler gördüm
Kâh irem bağlarında boş virâneler gördüm
Haneye onur veren,içindeki gönüldür,
Kâh,çöplükler içine hoş kâşaneler gördüm.

Sevdâ,gönülde yaşar,ne nazda,ne kibirde...
Nice destan yazılmış sevgiye her devirde.
’Gönül ferman dinlemez’...Bunu herkez bilir de,
’Sözüm,fermandır’ diyen ne divâneler gördüm

Karasevdâlarını gizleyerek bağrında
Cânana,sevgisinden bir gül sunmak uğrunda
Bir mum alevi gibi,sevgilinin nûrunda
Yanmak için çırpınan çok pervâneler gördüm

Kendini olmuş sanıp,ömrünün ilk yazında
Notalara bakmadan mızrabında sazında
Güzelliği derleyip cilvesinde,nazında
Sevgiliye hor bakan saf bîgâneler gördüm.

Aşkın tüm lezzetine, tadına kanmak için,
Bir günah ateşiyle kavrulmak,yanmak için
İçeni sarhoş eden bûseler sunmak için
Uzanmış dudaklarda kor peymaneler gördüm

Şu ihtiyar tarlama ne ektim,neler biçtim
Kâh gülistan içinden,kâh çorak yoldan geçtim
Lâl olmuş dudaklardan her türlü bâde içtim;
Sızmış ayyaşlar dolu, boş meyhâneler gördüm.

ÜNAL BEŞKESE