Bazen umutsuzluk çöker yüreğinin ortasına
Nefes almaktan bıkarsın
Dünya sana kor gibi
Göğüs kafesini sıkar birileri
Yaşamak ölmekten zor gibi.

Ben böyle değildim dersin
Gençliğin gelir aklına
Kıra çıkmış tay gibi
Kendine bakarsın, boynun bükülür
Birkaç yerinden kırılmış fay gibi.

Sebep ararsın çarenin çöplüklerinde
Bulduğun senin değildir
Görmeyen bir çift göz gibi
Bazen söylenen, bazen söylenmeyen
Bir haykırış ya da fısıltı, bir çift söz gibi.

Yeter dersin, isyan edersin kahır duvarlarına
Omuzların çökmüştür artık
Küçük bir şey kalmıştır ilişen, bağ gibi
Düşüncelerin ezer her an seni
Her nefeste büyüyen dağ gibi.

Karanlık tünelleşir sonunda meçhul el sallar
Bedenin her noktadan feryat eder
Bir ölümcül iz gibi
Hâlâ bir şeyler beklersin
Henüz çıkmamış dal gibi, filiz gibi.

Turgut Uzdu