yine gece ve yine ben sensizim
her gecem uzun,hiç bitmez bende karanlık
hem senin yokluğun,hem kendimle olan sorunum
bitmez bu gecelerde
hep bu saatlerde kalbim oyun oynar aklıma
ve her gece çözüm ararım bu ömrüme
çaresizliğim her gece yıkar bi kez daha umudumu
ve tükenir bütün sözler
sonunu getiremezken bu yalnızlığın
sorularımda yanıtsız kalır
saat 3ü gösterirken ben ne istanbuldayımdrı aslında
ne de bu dünyada
yıkılmış bi ümit,kırık bi kalp elimde
o sonsuzluğun yoluna çıkarım
bi ışık belikide beklediğim
ama nafile ne bir el uzanır o yoldan ne de bi ışık yönümü gösterir
kördüğüm olmuş yüreğim boynu bükük düşünür bulamaz bi çare
kalbimse pare pare
yanılgılarım,hasretlerim,kinim hepsi bi yana itilir gecede
nerdeyim diyen gözlerim kaybolur karanlıkta
zamana yenik düşen düşünceler alır başını vurur kendini sahillere
bütün dalgalar benimmişcesine hırslanır büyür içimde
ve tekrar başlar büyük kavga
kalbimle beynimin karşı karşıya geldiği o anlar yok mu?
işte ozamndır aslında beni tüketen
aralarında sıkışan naciz bedenim
soğuktan titreyen ellerim
ne kendini bilir ne de sevdiklerini görür
yakındır benim sonum derim sadece
sonu olmalı derim içimden
bitmeli bu kargaşa
kendimden geriye kalan ne var ki?
nedir alıp veremediğim?
ya da kim benim, ne benim istediğim?
ve ardından başlayan yağmurum içime akıttığım tüm gözyaşlarım eritir vücudumu.
yakar ilik ilik tenimi
kanım içime akar yaşlarımla
dışarda deli fırtına eser durur tüm gece
pencereme düşen her damla bir kez daha sarar içiimi
belkide gökyüzüdür bana ağlayan
ve beni tek anlayan
yukardan gördükleriyle yorumlayan suçsuzluğumu anlayan
ama geceler beni yakan!
zaman akarken saatlerde bende durdu saatler
ilerlesin diye beklerken eskiler peşimi bırakmıyor ki
senin kokun,senin gülüşün aklıma gelir her dakika
hiç dinmeyen bi sızı ardından kalbimde
seni özlediğimi en derin hissettiğim bu gecelerdi
beni benden alan!!!