Hayata olan iştahımı yitirdim galiba.
Güçlü olanın hayat olduğunu biliyorum.
Evet!
Savaşabilirim hayatla.
Belki kimi zaman başardığımı bile düşünebilirm.
Kendini kandırmaktır ama bu.
Bir yanım hep bilir.
Nihayette galip odur.
Sen hayatı yendiğini düşünürsün; o sana sessiz sessiz güler.
Bir centilmenlik yapmıştır hepsi bu.
Kararları o verir.
Yenilenleri nasıl yeniyor?
Hayat bazılarının nasıl üstüne üstüne gidiyor?...
Bunu bilmek...
Bir insan için ayıptır bile belki.
İnsan olmanın erdemi yaşamaktır.
Savaşmaktır, güçlü olmaktır daima.
Ne var ki, buna inanmayı beceremezsin.
Kendini kandırmayı yediremezsin kendine.

Ve bu böylece sürer mi?
Niçin yılar insan bu kadar gençken?
Korkudan mıdır bu biraz da?
Galiba...