Kapıldık büyüsüne arzuların
Nimet değil de sabır, sandık
Nefsi korkuların kör karanlığıdır
Uzak hedeflerden çabuk usandık


neydi bizim ruhumuza inmemizi engelleyen, önümüze koca aşılmaz sanılan setleri çeken? şu her dediğini bazen farkında olarak bazen olmayarak ama ille de yaparak azdırdığımız nefsimiz değil mi? bize o süsledi, güzel gösterdi de haramı daha önce hiç koşmadığımız kadarki bir hızla koştuk harama, sımsıkı sarılmadık mı? sonra nedir dedik üzerimizdeki kara bulutlar. hep ahh çektik, of´ladık, puf´ladık... nedendi bu oflayışlar, puf´layışlar peki?
"Tutmadık öğüdünü ya ilahi
Çoğumuz takdirinle tutamadık" burada gizliydi belki de sebepleri... Hakk´ın dilemesi dışında kalan şu kendi irademizle yaptıklarımız tutsak etmedi mi kendisine bizleri... derken saptıkça saptı da insanlık, boğuldu en dip kuyusunda... çıkmak yine Hakk´ın bir lütfu...
ama “Ölmeden önce ölmeli” lafını sadece dil´de değil de öz´de de diyebilsek eğer, ben gerçekten ölmeden önce ölmenin sırrına varmak istiyorum diyebilsek eğer işte o zaman ne harama kanarız, ne şeytana, ne de nefsimize Allah´ın da izniyle...
ama samimiyet işte... samimiyet gerekli, samimi olmak önemli...ki Güneş´e dönmüşken yönümüzü tekrar ay´ın görüntüsüne kaçmasın bakışlarımız...
yüreğinize sağlık hocam.günüme düşen, günüme eş bir şiirdi, her zamanki tadında, her zamank, coşkusunda....
Allah razı olsun..