ANNEM BENİM
Titrerdi sesi avuturken beni
Ninniler söylerdi kör karanlıklarda Yüzü hep gülerdi gözleri sevgiyle bakardı Zaman geldi ve geçti şimdi Kalabalık ortasında yanlızım Karanlık gecelerde anneme sıgınamıyorum Gözlerine bakıp uykulara dalamıyorum Zaman almış çocukluğumu benden Yitirmişim heyecanımı Annem nereye gitse ben ona sıkıca tutunur Peşi sıra giderdim elbisesini çekiştirip Bazen ona eziyet ederdim Düşlerim yorgun çocukluğum zamanda kaybolunca Çıglıklarim şimdi büyümüş Umudumu sende bırakmışım anne Gençliğin coskusunu yaşarken ömrüm Eksilmişim oysa sana olan asiliğimle Kir pas içinde şimdi yüzüm Yenik düşmek ne zormuş anne Oysa sen bana hiç tattirmamıştın mağlubiyetleri Ben ne desem yapardın Sevginden boğulurdum bazen kaçardım Oysa şimdi yüreğimin odalarına hüzünler çökmüş Seni özlemeye bile korkuyorum anne Içimde buz dağları ve adın bile eritiyor Kendimde boğulmaktan korkuyorum anne Erzurum / zernişan Aydoğan |