Titrerdi sesi avuturken beni
Ninniler söylerdi kör karanlıklarda
Yüzü hep gülerdi gözleri sevgiyle bakardı
Zaman geldi ve geçti şimdi

Kalabalık ortasında yanlızım
Karanlık gecelerde anneme sıgınamıyorum
Gözlerine bakıp uykulara dalamıyorum
Zaman almış çocukluğumu benden

Yitirmişim heyecanımı
Annem nereye gitse ben ona sıkıca tutunur
Peşi sıra giderdim elbisesini çekiştirip
Bazen ona eziyet ederdim

Düşlerim yorgun çocukluğum zamanda kaybolunca
Çıglıklarim şimdi büyümüş
Umudumu sende bırakmışım anne
Gençliğin coskusunu yaşarken ömrüm

Eksilmişim oysa sana olan asiliğimle
Kir pas içinde şimdi yüzüm
Yenik düşmek ne zormuş anne
Oysa sen bana hiç tattirmamıştın mağlubiyetleri

Ben ne desem yapardın
Sevginden boğulurdum bazen kaçardım
Oysa şimdi yüreğimin odalarına hüzünler çökmüş
Seni özlemeye bile korkuyorum anne
Içimde buz dağları ve adın bile eritiyor
Kendimde boğulmaktan korkuyorum anne

Erzurum / zernişan Aydoğan