Ne çok pişmanlıklarım varmış,
Bakınca ardıma,
Neler kaybetmişim meğer
Neler,
Varamamışım farkına.

Ne Kadar sahipsizmişim,
Ne Kadar yalnızmışım ben,
Uçsuz bucaksız âlemde,
Tek başıma,
Bu bayram arafesinde.

Bir acı çökmüş yüreğime,
Nefessizim.
Boğuluyorum.
Ne güç şeymiş bu yalnızlık,
Koskoca mahallede,
Yukarıda Allah,
Bir ben, bir gece,
Birde karanlık.

Şu yıkık dünyanın,
Viran yaşantısına,
Çiçek açar çöllere,
Kar yağar baharıma.

Ezanlar okundu, namazlar kılındı,
Gün yükselmiş,
Müminlerde bir bayram heyecanı,
Cıvıl cıvıl çocuk neşeleri,
Hatırlanama telaşında herkes,
Oysa ne arayanım var, ne soranım,
Tek başıma köhne yatakta,
Yorgunum, efkârdayım.

Bilmem ömrümün bu kaçıncı bayramı?
Bu ilk değil, daha öncede yandı kalbim
Daha öncede yalnız geçirdim,
Nice bayramları,
Ama hiç biri bu kadar yakmadı.
Hiç biri bu kadar koymadı.

Biliyorum intizarımı,
Sesimi duyan yok,
Beni soran, anlayanda yok.
Velhasıl bu beşeri meşgaleden,
Sanal duygularla kandırılıyorum ben.