Ozanım diye yüksünme,
Ozan destan şairidir;
Kahramanlık aşılayan,
Sözünün şahbaz eridir...


Ustasından alır fendi
Durmaz gezer köyü, kenti,
Bam teliyle bas sesiyle
Tavrıyla destandır kendi...


Doğruluktan şaşmayandır,
Zulme karşı susmayandır,
Zorbanın en zorlusuna,
Ölse kulak asmayandır...


Dili Hak’ka çevrik olur,
Gözü içe devrik olur
Eritir demir dağları,
Türküsü de kavruk olur...


Halkın gözü kulağıdır,
Gerçek gönül ulağıdır;
Kadim Baksı töresince
Diken toplar, gül dağıtır...


O ki saf ilham pınarı,
Sular efsane çınarı;
Özgün ifade gücüyle
Türkçemizin şah damarı...


Bağdat’ta sur atlayan O,
Pilevne’de patlayan O,
Doğaçlama coşkularla
Duyguları katlayan O...


Baş’tan hesap sorucudur,
Zorda düzen kurucudur,
Fitne balçığına düşmez,
Sarsılmaz birlik burcudur...


Sezgisi Allah vergisi,
Özden özettir bilgisi,
İhânete geçit vermez
O’ndaki vatan sevgisi...


Bilge, mahnı düzdün, kime !?
Taşı oturt gediğine !..
Ozanlık millet payesi,
Gül geç, uyak delisine !..