İyiye gitmiyor köylünün hali,
Ekmeğine katık katamaz oldu.
AB ile bağladılar kolunu,
Artık kendisine yetemez oldu.

Dışı değişse de özleri aynı.
Tavırları aynı ,sözleri aynı.
Ateşleri aynı, közleri aynı,
Ama bir firicek ütemez oldu.

Bir çoğu bulamaz derdine ilaç,
Onları ettiler ekmeğe muhtaç.
Çoğu haykırıyor benim karnım aç,
Gurultudan rahat yatamaz oldu.

Asker olur, vergi verir hepisi.
Yüzüne kapanır devlet kapısı.
İcradadır tarlasının tapusu,
Verdiği sözleri tutamaz oldu oldu.

İdame ettirmek için hayatı,
Traktörü satıp aldılar atı,
Gübre,mazot mahsülünün on katı,
Tarlasına zehir atamaz oldu.

Benim köylüm kendisine yeterdi.
Şimdi hepisinde yaşama derdi.
Düğünlerde bülbül gibi öterdi,
Şimdi serçe gibi ötemez oldu.

Ak dediği kara çıktı neylesin.
Dermanını bilen varsa söylesin.
Soğan kırsın bulgur pilavı yesin.
Lokmasını rahat yutamaz oldu.

Enverî sözlerin bitsin burada,
Kızıyorlar bekleyenler sırada.
Köylü kalmış AB ile arada,
Ürününü bile satamaz oldu.

“Atatürk’ün milletin efendisi dediği
Köylünün bugünkü hali”