çocukluğunun izbelerinde oynarken
anlamadı ıssızlığını...
martı çığlıkları içinde
kapamıştı gözlerini
işitsel bir dünyayı algılarken
çoktan büyümüştü
annesine sarılmadan...

hayat bedenine büyük geldi
yabancısı oldu giydiği kisvelerin
çocuk kaldı ruhundaki maviler
izdüşümünü süremedi...
oyalanırken cinsel fantazilerle
aşk alnındaki çizgileri parçaladı
ilk kez ağladı
ilk kez duydu dokunmanın hazzını!...
fakat...
hiç oynamadığı bilyeleri kaybetmekten korkuyordu
hiç çıkmadığı ağaçtan inmeye korkuyordu
katlanamadı kokladığı çiçeğin sorumluluğuna
fırlattı!
rahat...
emin...
fark etmedi kaybettiği renkleri...

sırtında bir şehirle
deniz kalacağını sanıyordu
gamzesiz çukurlarıyla...
büyüdü yüreğindeki uçurum
pişmanlık hiç bu kadar kanatmamıştı!
yağmur yağdı adam!...
yalnızlık söyleyen plâk
kalabalık geliyordu
aynı filmi oynarken...

unutulan bir saç tokasında
sakladı kaybettiklerini...
yürüdü siyah beyaz bir gündüze
gürültülü sokaklarda
ıssızlığa doğru...

sahip olamadığı bedenlerden
sahip olamadığı çocuklardan
sevgi dilenecekti
ömür boyu...

21 Aralık 2008

Atifet GEZEK