Bir sabah erken,
Karatepe köyünden
Hızla giderken,

Bir tavuğu tepeler,
Malum köyde araba,
Sürücü telaşla der..
Bakanlara:
- Merhaba.

-İsteyerek olmadı,
Kızacak bir durum yok.
Parasını vereyim,
Bende para hayli çok.

Söyleyin şimdi bana,
Bu tavuk acep kimin?
Bizim Karatepe’li,
Asla olamaz emin.

Ezilen o tavuğa,
Hiç kimse sahip çıkmaz.
Ama adam da dürüst,
Aramaktan hiç bıkmaz.

Sorar orda birine,
-Nerde kardeşim muhtar?
-Otur da bir ayran iç,
Gelmesine çok az var.

Belirir biraz sonra,
Gelen goska bir kişi,
Haşmetinden bellidir,
Bu adam bilir işi.

Ve olaya el koyar,
Selam vererek muhtar,
Sonra kaşır kelini,
Belli verecek karar.

Önce biraz düşünür,
Sağa sola bakınır.
Seyre gelen herkese,
Bilmiş tavrı takınır.

-Son sözümü diyorum,
Para kimseye düşmez,
Bizim köyde gardaşım,
Yasdı tavuk yetişmez.