Çocuklar...Çocuklar,
Yeryüzünün sevda gülleri.
Yaşamı anlamlandıran güzeller,
Sarısı, beyazı, siyahı ve esmeriyle,
Dağda, ovada, adada, sokakta;
İster aç, ister tok,
İster oyuncaklı, ister oyuncaksız,
İster evsiz,
Ya da yurtsuz;
Hepsi ...Ama hepsi,
Özgür çiçekleridir, Sevgi Bahçesinin,
Yalnız değilller,
Yalnız olmadıklarını biliyorlar,
Çünkü gülücükleri aynı, umutları aynı, sevdaları aynı...

Zeytin gözlü, boncuk gözlü,
Ne güzel gülüyorlar...
Gülücükleri;
Sevgi dolu, huzur dolu, umut dolu...
Barış, kardeşlik ve aşk dolu,
Umudun, hayallerin ve sevginin mimarları...

Çocuklar...
İpek sarısı,
Kömür siyahı,
Kıvır kıvır saçlarıyla,
Yeryüzünün küçük ama zeki insanları...
Yasaksız, yalansız ve savaşsız ,
Eğitime değil, öğrenime koşanlar,
Merak eden ve soran,
Bakır tellerin değil, fiber optik,
Abaküsün değil , sibernetiğin,
Klavyenin insanları...
Bilgi çağının tomurcukları,
Tek silahları; gülücükleri...

Adları ne olursa olsun,
Nerede oturuyor oldukları,
Renkleri, cinsiyetleri önemli değil;
Çünkü onlar aynı dili konuşur,
Gamzelerinde aynı çiçek,
Gözlerindeki ışık aynı;
Yasaksız, yalansız, savaşsız,
Sevgi dolu, aşk dolu, umut dolu...

Bütün çocuklar kardeştir,
Aynı kaderi paylaşır,
Aynı acılara ağlar,
Aynı sevinçlere güler,
Filler tepişirken ezilen onlar,
Soygun düzenlerinde aç kalan ,
Savaşlarda ölen,
Hastalıklarda en çok kırılan onlar.
Belki de bundandır,
Çocuklar,
Kavgayı, savaşı sevmezler...
Hamasi nutuklar onları etkilemez,
Ama havada taklabaz bir güvercin,
Evde sırnaşık bir kedi,
Sokakta sevimli bir köpek,
Gülücük yağdırır o küçücük yüzlerine,
Sevgiyle parlatır gözlerini,
Siyahın, beyazın, sarının ve esmerin,
Çünkü bütün çocuklar kardeştir...

Kimisi sokakta,
Kimisi sırça köşkte,
Kiminin anasütünden başka lüksü olmasa bile,
Gülücükleri ortak,
Gözlerindeki ışık aynı ;
Kelebekler gibi özgür,
Yunuslar gibi duyarlı,
Fırat gibi coşkulu ve yürekli...

Çocuklar!..
Ne olur hep öyle kalın...
Kendinize benzeyin,
Bize değil....

Necat İLTAŞ
(2000)