Kırılma diyorsun…
Nasıl kırılmam ki? Söyle..!
Kırılan ben değil sana kalbim…
Hani; senin param parça ettiğin kalbim?
Evet… Benim eski dostum, eski arkadaşım;
Ben konuşsam da, kalbim kırgın sana…
Çünkü düşünmeden,
Sözlerinle kırdın sen onu…
En zayıf olduğu anda,
En zor zamanında kırdın.
Hiç düşünmedin,
Tek celsede her şeyi sen bitirdin.
Şimdide kırılma diyorsun.
Ben senin için her şeyi göze alırken,
Sonunda ölüm bile olsa…
Gözümü kırpmazken,
Sen bunu yok ettin.
Dostluğumuzu yok ettin.
Yıkıldı bitti sandın beni…
Yere düştü sandın.
Bir daha kalkamaz yok oldu saydın.
Arkamdan hançeri ilk vuran oldun.
Hem de en zor günümde…
En kötü anımda…
Yıkıldığımda…
Şimdi diyorsun kırılma..!

Bir özrün kapatacağı kadar küçük değil bu yara…
Ben sadece sevdiğim insana kırılırım…
Sevmediğime kırılmam asla…
Ama sen;
Sen benim eski dostumdun…
Yaralayana kadar…
Üzene kadar…
Bak bundan sonra sana da kırılmam…
Rahat ol..!
Benim için üzülme artık…
Üzülüyormuş gibi yapmana da gerek kalmadı.
Çünkü; ben seni sildim.
Sen yoksun bende…
Aklıma gelirsin bazen…
Geçmişi düşündükçe…
Çünkü sen;
Geçmişte…
Benim can arkadaşımdın.


Hasan gençay 2007