Gurbetin soğuk koynundayım
Yine aklıma düştü sıla...
Öyle çok anı var ki
Yazsam sayfalar yetmez..
Taşını,toprağını özledim
Sabah-öğlen-akşam çalan
Fabrikaların siren seslerini
Buram buram körfez kokan
denizini özledim...
Körfezden otobüse binip
Halkevinde inmeği
Pişmaniyesini,saray helvasını özledim...
Fethiye caddesinde dolaşmayı,
üçlerde lahmacun yemeği özledim...
Fevziye camisinin avlusundaki
güvercinleri özledim...
Saat kulesini,acısuyu özledim...
Değirmendere sahilini,maşukiyede
balık yemeği özledim...
Annemlerin balkonunda oturup
karşılıklı içtiğimiz çayları
tüttürdüğümüz sigaraların
dumanını özedim...
Annemin mezarını,baştaşını özledim...
Deprem sonrası gidenlerin ardından
döktüğüm gözyaşlarımı özledim...
Okulumun bahçesini
arkadaşlarla kaçıp sigara içtiğimiz
köhne pastaneyi özledim...
O iki katlı eski evi,
sobanın üstündeki kestaneleri özledim..
Akrabalarla her yaz sahilde
yaptığımız piknikleri özledim...
Anneme hiç sevmediği halde
ilk defa hamburger yedirmeği
başardığım günü özledim...
beni kırmayıp yemişti rahmetli..
Demiryolu caddesinin eski halini,
çançanlar kapandığında katarların
geçmesini sabırla beklediğim
günleri özledim..
Çocukken karşı sahilde denize
girdiğimiz günleri özledim...
Özledim de özledim...
Hasretim azalmıyor yazmakla
Asıl memleketim değil ama
yaşanmış okadar şeyden sonra
artık memleketim benim...
Üç yıl oldu körfezden ayrılalı
burada herşey yabancı
toprağı, taşı, insanları..
hiç bir şey ifade etmiyor bana...
Bilmem ki ne zaman geçer bu sancı...