Elinde mavi tahta bir kutu,
Yüzünde hayatın yaşanası mutluluğu,
Gözlerinde olmazların çaresiz imkansızlığı ile,
Sessizce adımladık seninle, sahildeki yolu…

Başını umutsuzca yaslamıştın omzuma,
Ellerini ellerimde hissediyordum.
Parmakların parmaklarımın arasına kenetlenmişti.
Nefes almıyordum…

Bakmıyordum özlediğim gözlerine.
Konuşmazdım, konuşamazdım da zaten.
Konuşulmazdı bu mutluluğun üzerine.
Dolaştık kuytu sokaklarda öylece…

Mavi entarili bir çingenenin evine girdik.
Uzattın mavi tahta kutuyu,
Açtırmadın benim yanımda,
Ne vardı o, tahta kutuda, göstermedin…

Söylemedin ve konuşturmadın beni,
Kaçırdın ikimizi de koşarcasına o evden…
Hayatımızın gerçek yüzüydü sinsice sırıtan,
Acımasızca kavuruyordu içimizdeki yangınlar…

Gözlerimde bir bakıştın sen,
Ellerimde sıcaklığınla yanan ellerin vardı.
Çok susamıştım sevgine birtanem,
Alacakaranlık gündüzlerimde hep sen vardın…

Ve yaşam sebebimdin sen benim,
Sen-kolik olmuştum ben,
Hep boş olmalıydı sokaklar sen varken.
Dolaşıyorduk öylece, umutsuz ve çaresiz…

Aniden çıktı karşımıza,
Mavi entarili Çingene,
Elinde yine o, mavi tahta kutu,
Gözlerim gözlerinde asılı kalmıştı…

Bilemezdim kapağın altındaki mutsuzluğu,
Yenik düşmüştü sevgim beynimin yorgunluğuna,
Dursun istiyordum yaşam, akmasın sular,
Uzattı ellerini çingene, aldım mavi tahta kutuyu…

Bir kuş olsaydım da, alsaydım seni kanatlarıma,
Yalnız ikimiz olsaydık, silseydik yaşanmışları,
Çingenenin hiç suçu yoktu, birtanem,
Sabah güneşinin ilk ışıklarıydı seni benden alan…

Willhelmshaven / 16.10.2008
Tamer KUTLU