Senelerce
Yalnızlık döşedim
Küpeştesine.
Hep direndim
Dalgalara rağmen
Rüzgarın öfkesine.
Yakamozlar dökülse de Gökyüzünden
Korkmadım ıslanmaktan
Hiç kaçınmadım
Bıkmadım küreklere asılmaktan

Karanlıkta kaybolmadım elbette
Siyaha demlendim sadece
Arasıra Ay’ın gölgesinde.
Şafakta günü de yaktım
Akşamı da gün batımlarında
Geç anladım,
Onca alev bile yetmezmiş oysa
Denizi tutuşturmaya


Ben ısmarlamadım
Bu değildi beklediğim yaşamdan.
Gözlerin
Denizim oldu
Söyleyemedim.
Gülüşün
Yakamozdu gecemin siyahında
Tutuştukça yüreğim
Elimi süremedim.

Bir tek rengini bilemedim
Denizin özleminin
Gün batımları karalar bağlasa da
Sen deniz fenerlerine bakma
Derinler masmavidir aslında.

Yosunlar çekse de bir yandan
Hiç pes etmedim
Kürek çektim
Direndim.
Boğulduğumuz su
Aydınlık değilmiş yakamozlarımızdan
Sırf bu yüzden
Denize de kahrettim.

Bir küçük sandaldım
Kırıldı ıskarmozum
Deniz dalgasında hala
Sevda mavinin tonlarında
Bense kayboldum
Bilmediğim sularda.


17-12-2008
....Ayvalık....

H Hikmet Esen